Την αφορμή για τις παρακάνω σκέψεις μου τις έδωσε ένας καλός φίλος, ο Κώστας ο Ήσυχος, χρόνια μαχητικός συνδικαλιστής στην Ο.Α. και τώρα υπεύθυνος για θέματα εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΝ που μου μετέφερε την παρακάτω ιστορία:«Στην Ουρουγουάη την περίοδο της φρενίτιδας των ιδιωτικοποιήσεων, 1999-2002, όπου το Δ.Ν.Τ, επέβαλε με την απόλυτη σύμφωνη γνώμη της συντηρητικής κυβέρνησης Μπλάνκο ( 1999), την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εταιρίας ύδρευσης αλλά και ολοκλήρου του υδροφόρου ορίζοντα της χώρας. Στην πόλη Μαλδονάδο, το 1998, κοντά στην πρωτεύουσα Μοντεβιδέο, το δημοτικό σχολείο της, έμεινε χωρίς νερό για 9 μήνες, με μολύνσεις και αρρώστιες να θερίζουν τους μικρούς μαθητές, μιας και το υπουργείο παιδείας αδυνατούσε να εξοφλήσει τους υπέρογκους λογαριασμούς της ιδιωτικής εταιρίας ύδρευσης. Ο επικεφαλής αξιωματικός της γειτονικής στο σχολείο, τοπικής Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, πήρε την πρωτοβουλία και με «παράνομη» ύδρευση από τον πυροσβεστικό σταθμό, προμήθευε με νερό στο γειτονικό σχολείο.Όταν η ιδιωτική εταιρία διαπίστωσε την «παρανομία» ο συγκεκριμένος αξιωματικός, οδηγήθηκε στο αυτόφωρο, αποτάχτηκε από το σώμα, και αφού δεν είχε να πληρώσει τους συγκεκριμένους λογαριασμούς, οδηγήθηκε στην φυλακή. Ξεκίνησε ένα αξιοθαύμαστο κίνημα αλληλεγγύης στη μικρή αυτή χώρα, που μετά από δυο χρόνια» έφτασε τα δυο εκατομμύρια υπογραφές των πολιτών (με χιλιάδες αγωνιστικές εκδηλώσεις), που απαιτούσαν πραγματική δικαιοσύνη. Στο κίνημα αυτό προχώρησαν όλες οι πολιτικές οργανώσεις, η τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικάτα και επαγγελματικοί σύλλογοι. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι στις προεδρικές εκλογές του 2003 το κυρίαρχο θέμα στην πολιτική ατζέντα ήταν το μέλλον του υδροφόρου ορίζοντα της χώρας!. Η αριστερά κέρδισε τις εκλογές και το 2004 σε δημοψήφισμα για την τροποποίηση άρθρου του συντάγματος που απαγόρευε την ιδιωτικοποίηση του νερού, τα 2/3 του πληθυσμού επικύρωσε αυτή την νέα συνταγματική διάταξη.»
Ο Πυροσβέστης, ιστορικό και διεθνές επάγγελμα, ασκείται από ανθρώπους που καθημερινά αντιμετωπίζουν – με δέος- την διακινδύνευση της καθημερινότητας, καταβάλλοντας πολλές φορές υπεράνθρωπες προσπάθειες για να διασώσουν τον συνάνθρωπο, το βιός του και τον φυσικό πλούτο.
Αυτός ο αγώνας που εξελίσσεται πάνω σε ένα νήμα που συνδέει την ζωή με τον κίνδυνο της απώλειάς της, αυτή η καθημερινή επαφή με την αγωνία να σώσει ότι μπορεί, δημιουργεί τον «Πυροσβέστη» μαχητή της ειρήνης και της ζωής.
Ο Πυροσβέστης μέσα στο χρόνο και σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της μικρής τούτης παγκόσμιας γειτονιάς, ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι ο απόλυτος «εραστής»της ανθρώπινης ύπαρξης, της ομαλής ροής της καθημερινότητας. Έχει μάθει να αντιμετωπίζει με την πιο «αταξική» θεώρηση τον συνάνθρωπο που κινδυνεύει.
Αυτή η στόφα είναι που τον κατατάσσει στα πιο προοδευτικά στοιχεία της κοινωνίας, που τον κάνει να αποτελεί τον «κρατικό λειτουργό» που βρίσκεται στην πρωτιά της αποδοχής των πολιτών.
Με αυτή την «λατρεία του» για τη ζωή μετέχει και των κοινωνικών διεργασιών που στοχεύουν στη βελτίωση της. Δεν μπορείς να παλεύεις με νύχια και με δόντια, με μόνο εργαλείο πολλές φορές τη ζωή σου, να κρατήσεις στη ζωή έναν καταπλακωμένο άτομο μετά από ένα σεισμό, δεν μπορείς να παλεύεις να βγάλεις όσο το δυνατό πιο γρήγορα και ασφαλή έναν εγκλωβισμένο μετά από τροχαίο, δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τον πύρινο δράκοντα για να ανακόψεις την καταστροφική του μανία και να μην ενδιαφέρεσαι να είναι«ζωντανή και ανθρώπινη» η ζωή που ζούσαν και θα εξακολουθούν να ζουν οι διασωθέντες σου.
Δεν μπορείς να δίνεις μάχη με κίνδυνο τη ζωή σου, με τις πυρκαγιές που τρώνε το εθνικό φυσικό βιός και να αδιαφορείς για τη μεγαπυρκαγιά του μνημονίου που καίει την πατρίδα σου.
Ο Πυροσβέστης είναι μαχητής και στα δύο.
του Γιάννη Σταμούλη, Αντιπύραρχος,Ταμίας του Δ.Σ. της ΕΑΠΣ
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ απο το BLOKO
